Μια συμπυκνωμένη σκέψη ενός πολύ, πολύ σπουδαιότερου από εμένα για το τι σημαίνει (συμβολικά και μεταφυσικά) η Μεσόγειος Θάλασσα έξω από οριοθετημένα γεωγραφικά όρια, καρτ-ποσταλικές γραφικότητες και ρηχούς “αδελφοποιητικούς” κοσμοπολιτισμούς. Αντιγράφω από το πρώτο – μα τόσο καθοριστικό – βιβλίο του Χένρυ Μίλλερ (1891-1980) ΤΡΟΠΙΚΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ (πρώτη έκδοση 1934 / Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1973, σελ. 313):
[...] "Έδινε την εντύπωση πως μέσα του βρισκόταν θαμμένη ολόκληρη η Μεσόγειος, με τις πορτοκαλιές της και τα κυπαρίσια της, τα φτερωτά της αγάλματα και τους ξύλινους ναούς, το γαλάζιο νερό και τις πικρές προσωπίδες, τους μυστικούς αριθμούς και τα μυθογραφικά πουλιά, τους ζαφειρένιους ουρανούς και τ' ακτοπούλια, τους τυφλούς βάρδους και τους γενειοφόρους ήρωές της. Και πως όλ' αυτά ήταν πια χαμένα, χαμένα για πάντα, βουλιαγμένα, πνιγμένα κάτω από τη χιονοστιβάδα του Βορρά, έχοντας αφήσει πίσω τους μια ανάμνηση, μια μνήμη, ΜΙΑΝ ΑΓΡΙΑ ΕΛΠΙΔΑ."
Οι παντοδύναμες Μοίρες, ευτυχώς, με τοποθέτησαν στον τόπο – αν όχι στον χρόνο – που (μου) έπρεπε…
