Το ξόδεμα της κλεψύδρας

seferis-avli-cropped

Ένα λιτό και σχετικά αυθόρμητο άρθρο απόψε, ερχόμενος αρμονικά πίσω στον πρωταγωνιστή της τελευταίας ανάρτησης από την προηγούμενη χρονιά – και με την προσδοκία για ένα πολύ πιο δημιουργικό και ουσιαστικό νέο έτος. Αντιγράφω ταπεινά από το ημερολόγιο του μεγάλου Γιώργου Σεφέρη, ο οποίος γράφει σε μια ηλικία (σωματική και πνευματική) παρόμοια με τη δική μου, πριν από εκατό χρόνια περίπου:

Τρίτη, 11 Αυγούστου [1925]
"Αυτό το αίσθημα του εφήμερου που με παγώνει, που παραλύει τις δυνάμεις μου. Ξέρω πως αυτό ήταν  (και είναι) ίσως ο χειρότερός μου εχθρός. Σήμερα π.χ., κοιτάζοντας το θλιβερό τοίχο της κάμαράς μου, ένιωσα εξουδετερωμένος καθώς μου πέρασε η σκέψη πως θα 'ρθεί μια μέρα που δε θα τον κοιτάζω πια."
Κυριακή, 23 Αυγούστου [1925]
"Μην αναβάλλεις: ουσιαστικός κανόνας της ζωής. Αλλιώς κινδυνεύεις να σε πάρει ο ύπνος. Διώχνε κάθε σκέψη συγκαταβατική, συνένοχο, κλεφταποδόχα. Μην ξεχνάς πως δεν πρέπει μόνο την πνευματική συνήθεια να αποχτήσεις αλλά και τη σωματική. Σε καθετί υπάρχει και μια σωματική στάση."
Πέμπτη, 17 Δεκέμβρη [1925]
"Πρέπει να πάψω να σκέπτομαι την απίστευτη σπατάλη της ζωής μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Αυτές οι σκέψεις καταλήγουν μοιραία στην απόγνωση, και, το χειρότερο, μ' εμποδίζουν να χρησιμοποιήσω την καινούρια μέρα που μου χαρίζει ο Θεός. Ακόμη κι αν η καταστροφή είναι σίγουρη, όσο στέκεται στα πόδια του ένας άνθρωπος, πρέπει να πολεμήσει, ως την άκρη."

Επιστρέφοντας δειλά-δειλά (και χτίζοντας πάνω) στην τακτική “καλλιεργητική” ανάγνωση, μετά το χρησιμοθηρικό ψυχικό “σακάτεμα” που προϋποθέτει το πανεπιστήμιο (κι εδώ και “έξω” και παντού, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας), ανακαλύπτω διαρκώς πως καθετί έρχεται να προστεθεί στο “ρεπερτόριό” μας την κατάλληλη στιγμή που χρειαζόμαστε να το διαβάσουμε, παρακολουθήσουμε ή ακούσουμε: Ντοστογιέφσκυ την άνοιξη (“The Gambler”), Χένρυ Μίλλερ το καλοκαίρι (“The Colossus of Maroussi”), Σεφέρης στην τελευταία “στροφή” μιας ειλικρινά απελευθερωτικής (από έμφυτες και επίκτητες αδυναμίες και προκαταλήψεις) χρονιάς.

Η κλεψύδρα υπάρχει για να “τουμπάρεται”, ο χρόνος είναι ο μέγιστος και πιο αληθινός πλούτος του ανθρώπου (“εχθρός” γίνεται με δική μας κυρίως υπαιτιότητα). Ας κοπιάσει λοιπόν το 2022 – και καλή χρονιά σε όσους διάβασαν έως εδώ!

Cool Hand Max

Πηγές: Γιώργου Σεφέρη, Μέρες Α’ (16 Φεβρουαρίου 1925 – 17 Αυγούστου 1931), Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, Αθήνα 1975, Λιθογραφική ανατύπωση 1984.