Πρέπει να ήταν φθινόπωρο του 2013, λίγο μετά τις Πανελλήνιες εξετάσεις για τον γράφοντα και λίγο πριν ο τότε πρύτανης του ΕΚΠΑ Θεοδόσης Πελεγρίνης (θεατράνθρωπος γαρ…) ολοκληρώσει το απεργικό one man show του, όταν σε μία από τις “πολιτιστικές” εκπομπές της ΕΡΤ (οι οποίες, παρεμπιπτόντως, φυλλοροούν διαρκώς σε υπόληψη και ουσία κατά την ενδιάμεση δεκαετία) μου τράβηξε την νεανική προσοχή μία εκκεντρική -αν όχι ανοικτά αιρετική– και σίγουρα εύγλωττη φιγούρα που δεν γνώριζα μέχρι τότε. Μία από τις απαντήσεις που έδωσε εκείνος ο παράξενος κύριος στη συνέντευξη (αργότερα θα ανακάλυπτα ότι η φράση περιέχεται και στο βιβλίο του “COMPLETE UNKNOWN”) μοιραία θα μου άφηνε ανεξίτηλη εντύπωση:
«Βγαίνω στο δρόμο πανάλαφρος. Πάει κι αυτό. Κάθε φορά που εγκαταλείπω ο,τιδήποτε, αισθάνομαι σαν να ‘χω πετάξει από πάνω μου κάτι βαρύ που δε μ’ άφηνε να είμαι ο εαυτός μου».
(Κωνσταντίνου Τζούμα, «Complete Unknown», Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2009)
Σε μια τόση αφελή και “άβγαλτη” πνευματικά ηλικία, δεν θα μπορούσα ποτέ να προβλέψω ότι η συγκεκριμένη ρήση θα με ακολουθούσε στενά σε όλα τα πρώτα βήματα της ενήλικης ζωής μου – και εν γένει στη διαμόρφωση του -αντικειμενικά… ιδιόρρυθμου– χαρακτήρα μου. Χωρίς να θυμάμαι πολλά άλλα πλέον από εκείνη τη μακρινή εκπομπή και δίχως να έχω εντρυφήσει πλήρως σε όλες τις πτυχές του πρόσφατα εκλιπόντα καλλιτέχνη και συγγραφέα (αν μη τι άλλο, ένας από τους ελάχιστους “Renaissance Men“ της Ελλάδας του 21ου αιώνα), μπορώ, “δίχως φόβο και πάθος”, να δηλώσω ότι οι τρεις παραπάνω αράδες αποτελούν ένα ανορθόδοξο motto ζωής απέναντι σε κάθετί, εκούσιο ή ακούσιο, με το οποίο καταπιάνομαι. Κάθε υπόθεση που τακτοποιείται και “μπαίνει στο αρχείο”, κάθε πρότζεκτ που ολοκληρώνεται, κάθε ανθρώπινη σχέση που κάνει τον κύκλο της, κάθε κεφάλαιο που λαμβάνει την οριστική του τελεία, όλα σχεδόν ισάξια και… φυγοκεντρικά (!) μου φέρνουν μιαν ανείπωτη και νομοτελειακή ανακούφιση, ίσως και μια εγκεφαλική/ψυχική λύτρωση. Ένα λιγότερο αβάσταχτο φύλλο πάνω από την μεταφορική “καρδιά του κρεμμυδιού”…
Γίνεται, λοιπόν, φανερό το ότι, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, δεν επιλέγουμε εμείς τα αναγνώσματα ή τα ακούσματα που θα μας επηρεάσουν βαθύτατα, αλλά “μας επιλέγουν” εκείνα – σε ανύποπτες στιγμές ή συγκυρίες και από απροσδόκητους ανθρώπους. Το σημερινό σύντομο άρθρο, εκτός από… σολιψιστική εξομολόγηση, ελπίζω να αποτελέσει και ικανό φόρο τιμής στη βυρωνική φυσιογνωμία του Κωνσταντίνου Τζούμα (1944-2022), έναν από τους τελευταίους γνήσιους πνευματικούς -και πνευματώδεις!- προβοκάτορες μιας “Αθηναϊκής Σκηνής” που ολοένα και μοιάζει να περνά εξολοκλήρου στη σφαίρα της λήθης κι ενός άπιαστου παρελθόντος.
Ευάρεστο πέρασμα στα Ηλύσια Πεδία για έναν ακόμη σπουδαίο Έλληνα (βλ. επίσης: Βαγγέλης “VANGELIS” Παπαθανασίου, 1943-2022).
“Πάει κι αυτό”,
CoolHandMax
